Φτάσαμε στο τελικό προορισμό μας, πίσω στην istanbul. Αυτή τη φορά την βρήκαμε ακόμα πιο οικεία..Μετά απο 18 μέρες είχαμε πάρει μια καλύτερη γευση της χώρας και των ανθρώπων και είχαμε γεμίσει τη ψηφιακή και κυρίως τη μνήμη μας με άπειρες εικόνες.
Τη πρώτη μέρα τη περάσαμε χαζεύοντας και ψωνίζοντας. Αγοράσαμε αλλα 2 σάζι για δώρο σε φίλους και επισκεφτήκαμε τη σκεπαστή αγορά για να πάρουμε κάποια δωράκια σε συγγενείς.
Το απόγευμα καθίσαμε σε μια καφετέρια και είδαμε στο κατάλογο οτι είχε φραπέ. Μας είχε λείψει πολύ ένας κρύος καφές καθώς στη χώρα εκτός φυσικά απο τσάι σε πολλές γευσεις, πίνουν μόνο ζεστό καφε. Όταν ήρθε σερβιρισμένος σαν κάποιο εξωτικό κοκταίηλ φωτογράφισα το φραπεδάκι μου για να μη το ξεχάσω !
Την επόμενη μέρα πήραμε ένα καραβάκι απο την περιοχή eminonu με σκοπό να φτάσουμε όσο πιο κοντά στη μαύρη θάλασσα .
Η διαδρομή μας...
Η γέφυρα του γαλατά και τα θολά νερά της...
Θέα του πύργου του Γαλατά απο το καραβάκι.
Η καλωδιωτή γέφυρα που συνδέει ευρωπαική και ασιατική πλευρά της πόλης.
Τελευταία στάση ήταν η Αnatolu Kavagi, εκεί βρίσκεται ένα μικρό χωριό . Πάνω απο το χωριό σε ένα λόφο υπάρχει ένα μικρό κάστρο και στο βάθος μπορείς να διακρίνεις τη μαυρη θάλασσα.
Την τελευταία μέρα στη Τουρκία τρυγυρίσαμε στη πόλη με τη σκέψη οτι κάποια στιγμή στο μέλλον θα ξαναπεράσουμε σίγουρα για να κάνουμε μια βόλτα προς τη βόρεια ή την νοτιοανατολική μερια της χώρας.
Με μια μικρή μελαγχολία προχωρήσαμε προς το σταθμό....Στις 8 το βράδυ ξεκινήσαμε με το ίδιο τρένο που μας έφερε πριν 20 μέρες πίσω για Θεσσαλονίκη....Το ταξίδι είχε δυστυχώς τελειώσει....!
